Πραγματοποιήθηκε τη Παρασκευή 31 Μαρτίου η εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Υγείας και Παιδείας του ΚΚΕ με θέμα «Πρόνοια και ειδική αγωγή. Σύγχρονες ανάγκες και πραγματικότητα. Οι θέσεις του ΚΚΕ», με ομιλήτρια τη Γενοβέφα Χουστουλάκη εκπαιδευτικό, Περιφερειακή Σύμβουλο με τη Λαϊκή Συσπείρωση και υποψήφια βουλευτή Ηρακλείου του ΚΚΕ.
Η Γ. Χουστουλάκη ξεκινώντας την ομιλία της χαρακτήρισε συγκλονιστικές τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, τις μαζικές απεργίες, τις εκατοντάδες κινητοποιήσεις σε πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα, με ιδιαίτερη τη συμμετοχή της νεολαίας, για το αποτρόπαιο έγκλημα στα Τέμπη. Μεταξύ άλλων ανέφερε πως «Αυτό το προδιαγεγραμμένο έγκλημα που απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το κυνηγητό του κέρδους και η προστασία της ζωής δεν συμβιβάζονται. Ότι το σημερινό κράτος – με όλες τις κυβερνήσεις – είναι ασυμβίβαστο με τις λαϊκές ανάγκες ακριβώς επειδή είναι φιλικό και προσαρμοσμένο στα κέρδη και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων… Το ότι οι ανάγκες μας αποτελούν «κόστος», που πολλές φορές μας ακούτε να το λέμε ως σύνθημα, έρχεται να αποτυπωθεί, να εκφραστεί με τον πιο τραγικό τρόπο ακριβώς στα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που έχουν αυξημένες ανάγκες και η απόσταση από την ικανοποίησή τους φαντάζει στο σημερινό σύστημα αβυσσαλέα. Τέτοια τμήματα του πληθυσμού αποτελούν και τα άτομα με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, όσοι χρειάζονται για διάφορους λόγους υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, χρόνια πάσχοντες, ηλικιωμένοι κλπ, οι οποίοι βιώνουν σε πολλαπλάσιο βαθμό το απάνθρωπο πρόσωπο αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος»
Στη συνέχεια της ομιλίας της ανάδειξε « τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες των αστικών κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Από το ΠΑΣΟΚ το 1998 με την κάρτα αναπηρίας, το 2001 όπου ο όρος «λειτουργικότητα» γίνεται όχημα –μέχρι και σήμερα– ώστε να κοπούν επιδόματα και παροχές για τα άτομα με αναπηρία, ενώ με το 3ο μνημόνιο κόπηκαν κατά 50% οι δαπάνες για την πρόνοια. Σήμερα, η κοινωνική προστασία αποτελεί ατομική ευθύνη, αφού όλο το βάρος πέφτει στην οικογένεια με την αγωνία των γονιών για το «τι θα γίνει το παιδί όταν εγώ δε θα μπορώ» να γιγαντώνεται. Όλα τα αστικά Κόμματα καίγονται για την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης στον χώρο της αναπηρίας. Οι οξυμμένες ανάγκες των αναπήρων γίνονται έδαφος για κερδοφορία, από τους τομείς της αποκατάστασης και της προσθετικής τεχνολογίας, μέχρι τους εργολάβους που αναλαμβάνουν τα αναγκαία, βέβαια, έργα προσβασιμότητας.»
Μετά από εκτενή περιγραφή για τις έλλειψης σε δομές στήριξης ΑμεΑ στο Ηράκλειο, τις ακατάλληλες έως και επικίνδυνες υποδομές σε Ειδικά Σχολεία και δομές Κοινωνικής Προστασίας και τις κοινοβουλευτικές προεμβάσεις που έχει πραγματοποιήσει το ΚΚΕ, ιδιαίτερη αναφορά έκανε για το ποια ήταν η πολιτική για το άτομα με αναπηρία στις χώρες του Σοσιαλισμού: « … Οι ανάπηροι ήταν το μικρότερο ποσοστό έναντι του πληθυσμού λόγω του βασικού προσανατολισμού του συστήματος υγείας αφού είχε βασικό χαρακτηριστικό την πρόληψη. Για παράδειγμα την καθολική εξέταση όλων των παιδιών από 12 επιστημονικές ειδικότητες για παιδιά από 1-2,5 ετών, ηλικία που μπορεί να βεβαιωθεί με ασφάλεια η αναπηρία ή διαταραχή κλπ. Μάλιστα, όταν διαπίστωναν το πρόβλημα, στηριζόταν η οικογένεια και το παιδί εντασσόταν σε εξειδικευμένο κέντρο ανάλογα με το πρόβλημα για τις ανάλογες, κατάλληλες θεραπείες και παρεμβάσεις, εντελώς δωρεάν όλα. Ακόμα, ανάλογα την περίπτωση, νοητική στέρηση, προβλήματα όρασης, κώφωσης κλπ ήταν ενταγμένα σε ειδικά σχολεία με εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών και επιστήμονες κάθε ειδικότητας. Το πολύ βασικό, οι μαθητές με αναπηρία, 6 μήνες πριν την αποφοίτησή τους από την εκπαίδευση, γενική, επαγγελματική, πανεπιστημιακή επέλεγαν μέσα από μία λίστα εκατοντάδων θέσεων εργασίας το πού θα δουλέψουν και προετοιμάζονταν γι’ αυτό. Από εργάτες και στελέχη σε εργοστάσια που είχαν σχεδιαστεί για αυτή τη δουλειά μέχρι επιστημονικά στελέχη και καθηγητές πανεπιστημίου… Έτσι ήταν στο σοσιαλισμό δεκαετίες πριν…».
Στη συνέχεια της εκδήλωσης παρέμβαση πραγματοποίησε η ψυχίατρος Αναστασάκη Μαρία αναδεικνύοντας την ολόπλευρη στήριξη που πρέπει να έχει ένα άτομο με αναπηρία αλλά και ολόκληρη η οικογένεια. Επισήμανε ότι «η αναπηρία είναι μια χρόνια κατάσταση, η οποία δεν εξαφανίζεται», όπως χαρακτηριστικά είπε, «ολοκληρώνοντας το σχολείο ή με το πέρας μιας εξάμηνης παρακολούθησης ή θεραπείας.» Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά έκανε στις τραγικές επιπτώσεις που έχει στις οικογένειες μελών με αναπηρία η υποβάθμιση της λειτουργίας του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων (Ιατροπαιδαγωγικό) του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου και της Παιδοψυχιατρικής κλινικής του ΠΑΓΝΗ.
Ακολούθησε ζωντανή συζήτηση και μεταφορά πείρας και προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε δομές όπως το ΚΕΔΑΣΥ, σε ειδικά σχολεία, κ.α. Το Γολγοθά των γονέων για να διασφαλίσουν έστω την παράλληλη στήριξη για τα παιδιά τους αλλά και τον αγώνα που κάνει ένας άνθρωπος με αναπηρία όρασης να είναι αυτόνομος την ώρα που ακόμα και το πιο απλό όπως το ειδικό μπαστούνι για τους τυφλούς δε τους παρέχεται από το κράτος.
Κλείνοντας την εκδήλωση η υποψήφια βουλευτής κάλεσε τους παραβρισκόμενους να στηρίξουν το ΚΚΕ στις εκλογικές μάχες που έρχονται: «…Μπροστά στις εκλογές χρειάζεται να δούμε το πραγματικό διακύβευμα. Κι αυτό δεν είναι αν θα αναδειχθεί άλλη μια αστική κυβέρνηση που θα εξασφαλίσει τη «σταθερότητα» του συστήματος, φορτώνοντας ακόμα περισσότερα βάρη και βάσανα τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους ανθρώπους, τα Άτομα με Αναπηρία, τους χρονίως πάσχοντες και τις οικογένειές τους. Αυτό που διακυβεύεται είναι πώς θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για καλύτερους όρους ζωής των ΑμεΑ, κι αυτό μόνο ο λαός με τον αγώνα του μπορεί να το εξασφαλίσει. Όσο πιο αδύναμα είναι τα κόμματα που -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- θα σχηματίσουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση κι όσο πιο ψηλά βρίσκεται το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνατός θα γίνεται ο λαός και το κίνημά του!».
